رهبر معظم انقلاب، بارها بر حضور فعال در فضای مجازی و برنامه ریزی درست در این زمینه تأکید کردند.
عارضم که بنده هم تقریبا هفته ای دو روز و هر دفعه تقریبا دو ساعت در پیچ های مذهبی و سیاسی به بحث و گفت و گو میپردازم و اگر چیزکی بلد باشم مینویسم و به اشتراک میذارم.
غالبا هم فحش ها میشنوم؛ از نوع “ناموسی” و “اجدادی” یا تهمت هایی مثل “جیره خواران حکومت” “جماعت دلواپس” “کاسبان فتنه یا تحریم". گاهی هم فحش های آن طرفی میشنوم که مثلا ” وطن فروشم” یا “با نام دین تیشه به ریشه اسلام و انقلاب میزنم” و ازین اراجیف؛ معمولا کم که میاورند و پاسخی ندارند، ازین چیزها میگویند.
برخی ها هم از همان اول “اسکل” یا “امل” یا “احمق” میخوانندم و بعد هم لابد با این توجیه که با أملان و احمقان جای سخن گفتن ندارد وجدان خود را راضی میکنند یا بهتر بگویم فریب میدهند تا از رنج پاسخگویی رها گردند.
گاهی هم حسابی رو مخ بعضی شان رژه میروم که دیدن دارد؛ بندگان خدا رو با کروات و ریش تراشیده و ادکلنی که از توی عکس هم بوی آن به مشام میرسد و کلی پست در ادعای فرهنگ و ادب، چنان سگ دهان دریده ای میسازم که نگو. راستش را بخواهید ازین مورد آخر بیشتر لذت میبرم چون کاملا روشن میشود که چه به سر نازنینشان آوردم.
بیشتر سعی میکنم میان فکرها و دیدگاه ها نزدیکی برقرار کنم و اگر شد، میان دلها هم. گاهی هم برخی دعواها مقدمه ی دوستی میشود و لایک و فالو.
با سه دسته زیاد بحث میکنم:
اول با “مبالغه گویان” در حق مسئولان؛ فرقی ندارد، چه آنکه احمدی نژاد را معجزه هزاره سوم میخواند و چه آنکه ظریف را قهرمان بی بدیل تاریخ و یا آنکه زاده ی مرحوم احمد خمینی را علامه دهر؛ سعی میکنم گره تعصب را از ذهنشان بگشایم.
دوم “حقیقت پوشان” که همیشه رقیبان خود را کم و باطل میبینند و گروه و دسته سیاسی خود را محور حق و راستی.
و سوم “زودباوران” که هر سخن و حدیثی را به راحتی باور میکنند؛ البته خوبیش این است که پاسخش را هم به همان راحتی باور میکنند.

خلاصه اینکه می فرماد: “ما کار و دکان و پیشه را سوخته ایم” حضور در فضای مجازی آموخته ایم! .
‌‌‌‌